Blog Doordraver: ‘Veearts’

Bij ons in het dorp zetelt al jarenlang een plattelands-veeartspraktijk. In vijftien jaar tijd heb ik nog nooit een antwoordapparaat getroffen. Niet bij nacht, niet bij ontij, niet tijdens feestdagen. Misschien moeten de huisartsen eens een maandje meelopen met de dierencollega’s? Wie beesten heeft weet: als ze wat mankeren is dat meestal op het moment dat je je vork in een feestdiner wilt prikken.
Eén van onze paarden heeft op een incourant tijdstip koliekverschijnselen. Na mijn telefonische verontschuldiging over het moment bromt de veearts zoals gewoonlijk ‘ik kom eraan’.

Onze hulpverlener is nogal klein van stuk. Dat weerhoudt hem niet om altijd in fors uitgevallen auto’s rond te toeren. Dag of nacht; hij heeft altijd haast. Zodra de dierenarts gebeld is, is het zaak de jas vast aan te doen en de laarzen op standje neus-naar-voren-sprint- klaar te zetten. Doorgaans is hij nauwelijks uitgestapt of hij vliegt als een bedrijvig mannetje over het erf. Hij geeft tekst en uitleg terwijl je dan achter hem aan moet rennen in een poging nog een paar woorden op te vangen. O wee wanneer je niet tijdig buiten bent als zijn bolide het erf op scheurt. Juist op deze ongelukkige dag was ik te laat.

Nafoeterend

Struikelend over mijn half aan de voeten bungelend schoeisel arriveer ik hijgend bij de stallen. Verbaasd kijk ik om me heen. Waar is hij nou gebleven? Ik tuur in de auto. Hij is weliswaar de grootste niet, onze helper in nood, maar hij komt toch nog wel boven het stuur uit? De auto blijkt leeg. Ineens klinkt er een hele boze kreet uit de box van ons zieke paard. Gevolgd door een hoop geschreeuw. Ik spoed mij naar de stal en tref daar de gitzwarte merrie met haar oren plat op het hoofd. Ze trekt vervaarlijke rimpels boven haar neusgaten terwijl haar tanden op standje aanvallen staan. Ze maakt snoekduiken naar de hoek van haar verblijf.

Ik gluur in de box, haar boze uitvallen ontwijkend. Daar, helemaal in de uiterste hoek van de stal staat onze dierenarts. Hoog in de voerbak, zichzelf tegen de wand aandrukkend. ‘Haal dat monster weg!’ schreeuwt hij mij toe. Zenuwachtig frummel ik het halster om het boze paardenhoofd. Het paard merkt niet eens wat ik aan het doen ben, zo gefocust is ze op haar slachtoffer.
Zodra het gevaar is geweken klautert onze dierenarts de voerbak uit. Nafoeterend verdwijnt hij rommelend in zijn kofferbak om nieuwe spullen te pakken. Zijn eerst meegenomen medicijnen liggen vermorzeld onder in het stro. Het paard knapt zienderogen op na zijn behandeling.

Zes maanden later is het tijd voor de inenting. Voorzichtig leg ik uit welke dieren het betreft. ‘Alle paarden dus?’ polst de veearts. ‘Eeeh, ja….’ zeg ik bedeesd. Hij draait zich om en loopt zijn praktijkruimte in. Hij roept iemand door een deur. Er verschijnt een jonge, tengere vrouw. ‘Hier,’ zegt de veearts terwijl hij haar een doos naalden en vaccins in de handen drukt. ‘ Een heel mooi beginnerklusje op je eerste werkdag bij ons.’

Was getekend, Doordraver

Deze editie van Doordraver verscheen eerder in de Hoefslag. Doordraver deelt iedere maand in de Hoefslag haar persoonlijke ervaringen met alledaagse gebeurtenissen. De nieuwste doordraver ‘Gooische Vrouw’ vind je in editie 2 (februari). 

Foto: Remco Veurink